Geef mij je jas!

Wat doet verlies met je?

Soms krijg ik van mensen te horen dat ze denken dat ik alleen werk met mensen die iemand zijn verloren door overlijden. Dat is waar ze aan denken als ze het woord verlieservaring horen. Het is echter veel breder; verlies kent vele vormen. Ik werk vanuit de visie dat onder de oppervlakte verlies de bron is van al ons lijden en dat de wijze hoe je hier mee omgaat de richting bepaalt van de weg die je zult gaan. Graag wil ik je meenemen in een verhaal.

“Op een dag loop je naar de winkel om nog even een boodschapje te doen. Het is wat somber weer, het miezert wat en eigenlijk wil je zo snel mogelijk de winkel in en weer uit; terug naar je huis waar het warm en licht is. Plots verspert iemand je de weg en vraagt op dwingende toon om je jas.
Mijn jas, huh, hoe bedoel je, wat vraag je me nu? is je reactie. Ik wil je jas en wel nu meteen zegt de ander en legt dreigend een hand op je mouw. Voordat je het goed en wel beseft trek je je jas uit en je geeft hem haastig af. De ander gaat er als een speer vandoor, de flappen van jouw jas wapperen in de wind.
Daar sta je dan. Je bent verbouwereerd en hebt even geen idee wat er nu gebeurd is. Het kwam zo onverwacht en het ging ook zo snel. Je gelooft het bijna niet dat dit je is overkomen maar toch is het zo. Je voelt immers hoe de miezer op je schouders valt en de kou maakt dat je rilt. Maar daarnaast voel je ook iets anders in je opkomen, je wordt boos. Dit laat ik me toch niet zomaar gebeuren! Het is verdorie míjn jas en de kou die je voelde wordt verdreven door de warmte van de boosheid die steeds heviger wordt. Je kijkt om je heen om te zien of je die persoon nog ziet die er vandoor is gegaan met je jas en je begint te lopen, al zoekend over de straat voor en achter je. Misschien kan je hem nog terugkrijgen. Misschien heeft de ander spijt van zijn daad. Hoe je ook zoekt, je ziet nergens iemand met iets wat lijkt op jouw jas. Je jas is echt weg. Je staat stil en je schouders zakken omlaag, je voelt je leeg en verslagen. Je voelt je verdrietig want deze jas was een fijne jas. Bijzonder ook, want je had hem jezelf cadeau gedaan toen je was aangenomen voor je nieuwe baan. Je was er echt aan gehecht. Je draait je om en loopt naar huis, je boodschap ben je al lang vergeten.
Als je thuis bent plof je op de bank, nog verdwaasd door wat je hebt meegemaakt. Je pakt je telefoon uit je zak en belt een goede vriend en doet je verhaal. Deze raadt je aan om een berichtje op facebook te zetten. Misschien is er nog een kans dat je op deze manier je jas nog terug krijgt. Je plaatst een bericht en meteen krijg je van verschillende mensen opbeurende reacties. Zo gaan er een paar dagen voorbij. Je hebt nog een andere jas hangen die je zo lang aantrekt, maar echt lekker zit ie niet meer en hij is ook niet zo warm. Je besluit dat je dan maar een nieuwe jas moet gaan kopen en je gaat naar de stad. Daar vind je uiteindelijk een jas die je mooi vindt en die heerlijk zit. De verkoopster zegt dat hij je heel goed staat en warempel als je in de spiegel kijkt zie je jezelf een beetje lachen.”

Als je iets (zoals een baan, je gezondheid maar óók hoop en verwachtingen) of iemand kwijtraakt dan zijn de basisemoties vrijwel gelijk. De diepte van dat wat je voelt is natuurlijk wel afhankelijk van de aard van het verlies dat je hebt meegemaakt en die emoties kunnen ook kriskras door elkaar heen lopen of enkele kunnen achterwege blijven. Over het algemeen kun je stellen dat een verlies je confronteert met ongeloof, boosheid, verdriet en onmacht wat uiteindelijk overgaat in acceptatie en een nieuwe verbinding aangaan. In dit verhaal betekent dat het kopen van een nieuwe jas. In een ander verhaal kom je er na een tijd misschien achter dat je jezelf best leuk gezelschap vindt of sta je open voor iets of iemand nieuws. Het verlies is niet vergeten maar je kunt weer verder. De gedachte aan de jas die je kocht toen je je nieuwe baan kreeg zal je altijd weer vervullen met een gevoel van heimwee maar ook met een warm gevoel. Het was een mooie jas!

Peet van Wissen
week 04 2014