Soms overkomt je iets wat je confronteert met het feit dat niets in het leven vanzelfsprekend is. Dit besef kan je gevoel van veiligheid en vertrouwen behoorlijk schaden en onzekerheid wordt een vast onderdeel van je kijk op het leven. Hoe ga je om met dit gegeven? Kun je je hieraan overgeven waardoor het leven te leven is zonder angst? Dat blijft lastig, zo blijkt, het is er altijd onder de oppervlakte.
Mijn zoon lag bijna twee jaar geleden in het ziekenhuis en dat was best een spannende tijd. Ik weet nog goed hoe het voelde toen ik even weer thuis was en een boodschapje ging doen bij de supermarkt vlakbij. De zon scheen, mensen liepen af en aan met winkelkarretjes en begroetten elkaar in het voorbijgaan. Hoe vaak had ik de gang al niet gemaakt naar deze winkel? Pas nu was ik me ten volle ervan bewust hoe fijn het was om gewoon weer net als anders even een boodschapje te kunnen doen. Hoe zoiets gewoons als boodschappen doen ineens symbool kon staan voor mijn verlangen dat alles weer het liefst zo snel mogelijk weer in het normale ritme zou komen en dat de beproeving voorbij zou zijn. Dat was wat op dat moment als een flits bij me binnenkwam.
Onlangs las ik iets van de filosoof Heidegger die het heeft over de timmerman en zijn hamer als metafoor voor dat wat zo vanzelfsprekend is en wat bij mij onmiddellijk het beeld van die zonnige namiddag weer terughaalde. De timmerman doet zijn werk en met zijn hamer vormt ie een onafscheidelijk duo. De hamer heeft zich gevormd naar zijn hand en dag in dag uit oefenen ze samen hun werk uit. Ze zijn met elkaar verbonden. Hij timmert er lustig op los, jarenlang, gedachteloos. Tot op een dag ineens de steel van de hamer breekt. Wat ogenschijnlijk één was, is dat niet langer meer. Pas op dat moment realiseert hij zich wat de hamer voor hem heeft betekend en dat de wereld, waarin de hamer een verlengstuk van hemzelf was, is veranderd.
Zo gaat het ook met hoe ik en jij in ons leven staan. We doen ons ding in verbondenheid met ons eigen lichaam, de mensen, en dingen om ons heen. We leven. Wordt die verbondenheid op de proef gesteld of zelfs verbroken dan dwingt het ons ineens om pas op de plaats te maken. We moeten stil staan bij wat we zijn kwijtgeraakt en welke betekenis dat in zich draagt voor ons leven en het verdere verloop ervan. Dat vraagt tijd en de moed om te kunnen verduren. Want het kan heel wat tijd kosten voordat je hiervoor de woorden vindt en soms vind je ze ook gewoonweg niet, hoe hard je het ook probeert. En wat doe je vervolgens met de angst? Je weet tenslotte maar nooit of het overkomt je nog een keer.
Ook ik werd verrast door wat het verblijf van mijn kind in het ziekenhuis met me deed. De oude angst die ik 16 jaar eerder voelde rondom zijn geboorte stak weer onverwachts zijn kop op. Angst voor verlies. Weer werden we geconfronteerd met dat alles niet zomaar vanzelfsprekend is. Een lastige tijd. Gelukkig is het goed gekomen met onze zoon en konden we de dagelijkse routine weer redelijk vlot oppakken. Wel heeft het tijd gekost om weer het vertrouwen te krijgen dát we gewoon weer verder konden. Dat het ook diezelfde verbinding is met jezelf, de anderen en de omgeving waar je dat vertrouwen uit kan leren putten als tegenwicht voor de angst. Dat is wat deze tijd voor mij betekend heeft. Ik kon daarna ook weer verder.
Peet van Wissen
week 08 2014
bron: Volzin, Jan Greve, 08 2013
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.